Ο Ευτύχης Πατσουράκης πραγματεύεται την ταυτότητα και τη μνήμη μέσα στην πάροδο των χρόνων και - καθώς η πρακτική και η δουλειά του αναπτύσσονται, με την έμπνευση και την έρευνά του να πηγάζουν από εικόνες της καθημερινότητας, τα περασμένα και τα φαινομενικά ξεχασμένα - έχει δημιουργήσει ένα σύμπαν οραμάτων και έχει καθιερωθεί ως μετρ των ριμέικ.

Ένας κλασικός συλλέκτης τεράστιων σωρών πεταμένης ύλης, που την ξεδιαλέγει και την επαναχρησιμοποιεί - είτε η τελική μορφή του έργου είναι εγκατάσταση είτε ζωγραφική μιας φωτογραφίας - επιλέγει ανάμεσα σε εκατοντάδες εικόνες που βρίσκονται στο σκοτάδι των οικογενειακών άλμπουμ ή στα κουτιά των υπαίθριων αγορών και διάφορων καταστημάτων στην πόλη του την Αθήνα. Τα τελευταία δέκα χρόνια, κυρίως ζωγραφίζει.

Παράλληλα ρεύματα συνυπάρχουν στο ατελιέ, φαινομενικά διαφορετικά, αν και με βαθιά σύνδεσή μεταξύ τους, και μέσα από αλχημικές διαδικασίες, όπου το ένα δοχείο τροφοδοτεί το άλλο ήσυχα, με κάτι που μοιάζει με αόρατο σωλήνα, δημιουργείται ένας ιστός αράχνης, προσεκτικά υφασμένος, ευαίσθητος αλλά γερός, άλλοτε αόρατος και ήσυχα παρών.

Οι φωτορεαλιστικοί πίνακες που αποτελούνται από τις σειρές Headless, Still και Pause (2012-παρόν), οφείλουν την ύπαρξή τους σε ένα τεράστιο και συνεχώς αναπτυσσόμενο αρχείο από ήδη υπάρχουσες φωτογραφίες, μικρομνημεία που ξεκινούν με τη γέννηση της handy cam, δηλαδή τις δεκαετίες '70, '80 και '90, και τελειώνουν με τη γέννηση της ψηφιακής εικόνας, όπου σταματούν οι εκτυπώσεις.

Ήταν μία ιστορική στιγμή που οι τοπικές κοινότητες όλου του κόσμου μεταμορφώνονταν αργά σε ένα διεθνές δίκτυο μίας νέας τάξης ταξιδιωτών, με αυτογνωσία και επίγνωση της εικόνας τους, με φαινομενικά παρόμοια στυλ και μία αίσθηση της ανθρωπότητας που εξελίχθηκε σε μία ομοιογενή παγκοσμιότητα, καταστάσεων, τόπων, πόζας, προσδοκιών και ονείρων μέσα από κατασκευασμένες εικόνες του εαυτού τους, του εαυτού, του εαυτού μας.

Αυτό το σώμα έργων μιλάει αναλυτικά για ένα «εμείς» και ένα «τώρα», και επιλέγει να φέρει πίσω τον χαμένο χρόνο ενός φωτογραφικού λάθους αρχικά επιλέγοντάς το, επαναφέροντάς το στη ζωή, και με καινούργια μάτια αυτή τη φορά να το κοιτούν, που δεν αναγνωρίζουν τίποτε άλλο μέσα σε αυτές τις εικόνες παρά τον ίδιο τους τον εαυτό.

Είναι αυτή η οικειότητα που δημιουργείται με την ταύτιση, που μπορεί να πει κανείς πως δίνει μορφή στην ταυτότητα. Ο Πατσουράκης ζωγραφίζει με λάδι σε ξύλο, μία αργή διαδικασία, αντίθετη της ταχύτητας που πρόσφερε στους χρήστες της η handy cam.

Τα αιθέρια έργα σε καμβά είναι το αποτέλεσμα μίας πολύ πιο ελεύθερης διαδικασίας που δεν σχετίζονται με καμία εικόνα, αλλά με την ανάγκη για ζωγραφική, όπως παρουσιάζεται μέσα από τη νέα σειρά έργων Χωρίς Τίτλο, που παρουσιάζονται και στις δύο γκαλερί για πρώτη φορά.

Χρησιμοποιώντας απαλά ροζ, γαλάζια και κίτρινα, μαζί με γκρι, και ζωγραφίζοντας με κεριά – ο καπνός αφήνει σημάδια στον καμβά και θερμαίνει το χρώμα, και με τη σειρά του αυτό κάθεται πάνω στις καπνισμένες επιφάνειες – μία μάχη ανάμεσα στο φως, την πηγή της θερμότητας και της όρασης και την τεχνητή φύση του χρώματος, δίνοντας σε αυτά τα έργα έναν καταπραϋντικό, αλλά αποκαλυπτικό χαρακτήρα, που η ρευστή φύση τους τα απελευθερώνει. Είναι το αποτέλεσμα αβέβαιων καιρών όπου οι στερεές έννοιες, ιδέες και ιδεολογίες του παρελθόντος λιώνουν και μετουσιώνονται σε κάτι νέο που ακόμα δεν έχει προσδιοριστεί. Και πάλι, όπως συμβαίνει και με την ανθρώπινη φύση, το μάτι αγωνίζεται να αναγνωρίσει, και αν τυχαία ή σκόπιμα εντοπίζουμε ένα σώμα εδώ, ένα σύννεφο εκεί, εμφανίζονται και μετά εξαφανίζονται.

Όπως σε μία διαρκή κατάσταση τήξης, αυτοί οι πίνακες μάς παραπέμπουν σε espaces plein air, σαν παράθυρα που απεικονίζουν ουρανούς, ταβανογραφίες ή λιμνούλες από την Ιστορία της Τέχνης, ή και σε τίποτε από τα παραπάνω. Είναι αφηρημένα έργα από χρώμα και καπνό.

Μπαίνουμε στη νέα χρονιά με ενθουσιασμό, παρουσιάζοντας μία σειρά από εκθέσεις του Ευτύχη Πατσουράκη στην γκαλερί, παράλληλα με την ατομική παρουσίαση στην ARCO, στη Μαδρίτη (22-26 Φεβρουαρίου). Η Ζωγραφική αποτελεί την τέταρτη έκθεση του καλλιτέχνη με την γκαλερί και είναι τιμή μας που παρουσιάζουμε για πρώτη φορά αυτό το σώμα αφηρημένων έργων, παράλληλα με ένα σύνολο νέων φωτορεαλιστικών ζωγραφικών έργων.