Ο domain είναι καταβεβλημένος. Η συχνότητα των προβλημάτων έχει αυξηθεί σημαντικά, το ένα αλληλοεπικαλύπτει το άλλο ξανά και ξανά. Η αυξανόμενη επιτάχυνση έχει ξεπεράσει την μέγιστη τιμή εισόδου, με τον συμπιεστή να βρίσκεται πλέον πάνω από την αναλογία ένα προς ένα. Η προσωρινή μνήμη είναι γεμάτη και όλες οι πληροφορίες χάνονται κατά τη μετάδοση, ενεργοποιώντας μια κατάσταση ματαιότητας. Με τον επεξεργαστή να έχει ξεπεράσει το κρίσιμο σημείο του, ξεκινάει η καθυστέρηση. Η μηχανή ηττήθηκε- έχασε την αυτονομία της , έχει περάσει στην εξάντληση και μετα βίας βγάζει νόημα. Πάνω από το εκκενωμένο τοπίο ,εκεί, καραδοκεί ένα σύννεφο αβεβαιότητας- μια επικείμενη εξαφάνιση που διακόπτεται. Ενορχηστρωμένη, παρατεταμένη, σαν μια ελαττωματική κασέτα με βρόχο. Ένα αίσθημα αφόρητα σταδιακό, σε κάθε μέτρο - μια απειλή του μεγάλου άλματος προς τα εμπρός που δεν εκπληρώθηκε. 

 Ωστόσο, μέσα σε όλη αυτή τη σχεδόν βεβαιότητα, υπάρχει μια αύρα θαυμασμού και δέους. Ένας ανταγωνιστής φαίνεται παρών, αν και ποτέ δεν είναι ευκρινής- χωλός αναιρέτης, μεταιχμιακός απέθαντος. Μόλις το Ice-9 ,- ένας λογοτεχνικός χημικός παράγοντας , που παγώνει ότι αγγίζει-  απελευθερωθεί από το δοχείο του κατά τη διάρκεια ενός ημιτελούς ατυχήματος, όλος ο κόσμος σταματά. H ένταση και η σφοδρότητα γίνονται σουρεαλιστικές. Το γεγονός αυτό ήταν πάντα αναμενόμενο και λαμβανόμενο υπόψη, αλλά η κοινοτοπία της πραγματικής εμφάνισής του καθορίζει την υποτίμηση του. Το πιο ανόητο από τα αποτελέσματα - ένα δεκαδικό ψηφίο που ξεπέρασε όλο το σύστημα. Από πλεονεκτική θέση - ζαλισμένος, αφοπλισμένος, συνοδευόμενος από τον καταπραϋντικό ρυθμό - απολαμβάνω ξέγνοιαστος την έλξη μιας πτώσης που διαρκεί για πάντα.

Μια θεαματική τελική νότα - η απογοήτευση.