Μέσα από την άμεση συνύπαρξη και αντιπαράθεση των έργων τους στο κοινό εργαστήριό τους, δημιουργούν ένα νοηματικό και φυσικό χώρο διαλόγου και προτάσεων. Με μια κοινή πορεία απο την πρώτη τους Σχολή Μαρμαρογλυπτικής στην Τήνο, στη συνέχεια την ΑΣΚΤ της Αθήνας μέχρι και το σημερινό τους χώρο δημιουργίας, αποκαλύπτουν τις κοινές καταγωγές και επιρροές, αλλά και τις διαφορετικές καλλιτεχνικές προσωπικότητες, σε μία κοινή τους έκθεση. 

Ώθηση στην καλλιτεχνική πράξη του Χρήστου Μπληγιάννου δίνουν η ανθρώπινη μορφή και τα αντικείμενα, τα οποία καθορίζουν το μέτρο και την μορφολογία των συνθέσεων του. Η εγκυρότητα της μορφής στις πολλαπλές εκδοχές της και η νοηματοδότηση της, βρίσκονται σε συνεχή αλληλεπίδραση στη διαδικασία παραγωγής του έργου από τον καλλιτέχνη.
Τα κύρια εκφραστικά μέσα που χρησιμοποιεί ο Γιώργος Παλαμάρης είναι η γλυπτική, οι εγκαταστάσεις και οι performance, αντλώντας το εικαστικό του λεξιλόγιο μέσα από εγκαταλελειμμένους χώρους, ερείπια και φορητά απομεινάρια της ανθρώπινης παρουσίας και δραστηριότητας. 
Η καλλιτεχνική δουλειά του Ηλία Σιψά συγκροτείται γύρω από ένα εύρος εκφραστικών πρακτικών και διακλαδώνεται σε ένα διαρκή διάλογο μεταξύ ύλης, μέσου και διαδικασίας σε μια αέναη προσπάθεια να αντιπαραθέσει το νοητικό υπόβαθρο των έργων του στην συνύπαρξη με τα υλικά τους.
Ο Βαγγέλης Χατζής φτιάχνει με κοινά, καθημερινά υλικά όπως βίδες και μεταλλικές γωνίες, σουρεαλιστικά γλυπτά που μοιάζουν με έντομα που δυσκολεύονται να ορθοποδήσουν. Επιχειρεί μέσα από την αντιπαράθεσή του με διαφορετικά ιδιώματα και είδη της τέχνης, σε μιαν κυριολεκτική όσμωσή τους, να δείξει το ευάλωτο αλλά και την ομορφιά της ζωής που κρύβεται ακόμα και μέσα στην πιο άσχημη πτυχή της.